Aktualności

PGNiG SA we wniosku złożonym do Prezesa URE w dniu 10 maja 2006 r. wnioskowało o skorygowanie taryfy o 12% między innymi ze względu na znaczny wzrost kosztów zakupu gazu z importu (o 4,13%) oraz wyższy koszt zakupu walut (wzrost kursów walut o 8,4%), w których dokonywane są rozliczenia kontraktowe.

W konsekwencji wprowadzenia zmiany taryfy PGNiG, rachunki za gaz dla odbiorców końcowych wzrosłyby miesięcznie średnio o ok. 5,1% (0,98 zł) – dla odbiorców wykorzystujących gaz do gotowania  i ok. 6,5% (4,12 zł) – dla odbiorców wykorzystujących gaz do gotowania i podgrzewania wody. W przypadku odbiorców korzystających z gazu do gotowania, podgrzewania wody i ogrzewania domów i mieszkań średni rachunek wzrósłby o 7,6% (16,80 zł na miesiąc).

Zdaniem PGNiG decyzja Prezesa URE odmawiająca zatwierdzenia zmiany taryfy jest sprzeczna z prawem, ponieważ nie uwzględnia istotnej zmiany warunków prowadzenia działalności przez spółkę i zmusza ją do prowadzenia podstawowej działalności, czyli obrotu gazem, ze stratą. PGNiG uważa, że w uzasadnieniu decyzji Prezesa URE błędnie zastosowano § 30 Rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z 15 grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz nieprawidłowo zinterpretowano interes społeczny i „słuszny” interes strony przypisując spółce konieczność wypełniania „misji publicznej”.

Zmiana istotnych warunków prowadzenia działalności
Spółka wykazała we wniosku, że wymagany przez URE wzrost kosztów zakupu gazu o 5% nastąpił już w II kwartale 2006 r. i że w tym okresie PGNiG ponosiło stratę na działalności obrotu. W II kwartale nastąpił nieprzewidziany wzrost cen ropy naftowej na rynkach światowych o 14% w stosunku do okresu, w którym składany był poprzedni wniosek taryfowy. Ceny lekkiego oleju opałowego w II kwartale wzrosły o 10-11% w stosunku do założeń przyjętych w kalkulacji Taryfy, a tym samym nastąpił nieprzewidziany wzrost cen importowych gazu. W II kwartale nastąpił również istotny wzrost kursów walut ponad poziom narzucony przez Prezesa URE w kalkulacji Taryfy (3,07 zł/USD).

Interpretacja § 30 Rozporządzenia
Wbrew twierdzeniom Prezesa URE § 30 Rozporządzenia daje możliwość wnioskowania o zmianę taryfy również w przypadku planowanej istotnej zmiany warunków prowadzenia działalności. Potwierdza to dotychczasowy sposób interpretacji § 30 Rozporządzenia przez Prezesa URE, czego dowodem może być fakt trzykrotnej zmiany taryfy PGNiG w 2005 roku. W przypadku taryf innych spółek gazowniczych Prezes URE dopuszczał do ich zmiany w oparciu o planowane zmiany warunków. We wniosku taryfowym złożonym 10 maja 2006 PGNiG wykazało istotną zmianę warunków zarówno w oparciu o dane historyczne, jak i planistyczne.
Zmiana wykładni § 30 przez Prezesa URE w odmowie zatwierdzenia taryfy prowadzi do konieczności ponoszenia przez każde przedsiębiorstwo energetyczne straty przez 4,5 miesiąca zanim dojdzie do zmiany taryfy.
Metodologia opracowania prognoz cen gazu jest niezmienna od wielu miesięcy i nie budziła wątpliwości Prezesa URE w czterech poprzednich postępowaniach. W chwili złożenia wniosku było znane 7 na 9 parametrów niezbędnych do kalkulacji cen na III kwartał, a zatem PGNiG SA dysponowało bardzo dokładnymi prognozami. W II kwartale nastąpiło istotne odchylenie rzeczywistego kursu walutowego w stosunku do założeń narzuconych przez Prezesa URE. Dla zachowania średniego kursu w okresie II-IV kwartał w wysokości 3,07 zł/USD, średni kurs walutowy w II półroczu musi wynieść 3,03 zł/USD. Rzeczywiste ceny lekkiego oleju opałowego wyniosły w II kwartale ok. 625 USD za tonę, podczas gdy obecnie obowiązująca Taryfa opiera się na prognozie w wysokości 560 USD.

Przypisanie PGNiG SA konieczności wypełniania „misji publicznej”
Decyzja odmawiająca zatwierdzenia zmiany Taryfy powoduje konieczność sprzedawania gazu ziemnego poniżej kosztów jego pozyskania. Narusza to Prawo energetyczne oraz Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską. Kodeks spółek handlowych nie różnicuje spółek z uwagi na obecny czy też historyczny skład akcjonariatu. Zarówno Kodeks cywilny, jak i Prawo energetyczne nie wprowadzają rozróżnień w traktowaniu mienia prywatnego i mienia państwowego.

Błędna interpretacja interesu społecznego
Wbrew stanowisku Prezesa URE przesłanką zmianą taryfy może być interes społeczny lub słuszny interes strony. Prezes URE oparł decyzję na błędnym twierdzeniu, że dla zmiany taryfy muszą być spełnione obie przesłanki z art. 155 k.p.a., a nie jedna z nich.
Prezes URE radykalnie zmienił swoje stanowisko dotyczące rozumienia interesu społecznego w ciągu ostatnich 3 miesięcy (Komunikat Prezesa URE z 17 marca 2006) i błędnie przyjął, że za pozytywnym załatwieniem wniosku, nie przemawia słuszny interes PGNiG SA. Natomiast zgodnie z Prawem energetycznym podstawową zasadą kształtowania taryf jest pokrycie kosztów uzasadnionych działalności gospodarczej (art. 45 PE).

Procedura odwoławcza
Zgodnie z prawem odwołanie zostało złożone przez PGNiG SA do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów za pośrednictwem Prezesa URE. Po wpłynięciu odwołania Prezes URE może uchylić lub zmienić swoją decyzję w całości lub w części. Jeżeli Prezes URE uzna, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, przesyła go niezwłocznie wraz z aktami sprawy administracyjnej do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Sąd może uwzględnić odwołanie PGNiG SA i uchylić zaskarżoną decyzję. Może także zmienić decyzję w całości lub w części, jak również przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia albo oddalić odwołanie, jeśli uzna, że nie ma podstaw do jego uwzględnienia.

prezentacja z konferencji prasowej tutaj