Działalność w segmencie Dystrybucja regulowana jest aktami prawa krajowego oraz unijnego. Podstawowe znaczenie dla działalności w obszarze dystrybucji gazu ziemnego mają:
Działalność dystrybucyjna Polskiej Spółki Gazownictwa Sp. z o.o. (PSG), jako monopol naturalny, podlega taryfowaniu przez Prezesa URE. Szczegółowe zasady dotyczące kalkulacji taryf określa rozporządzenie taryfowe.
W dniu 17 grudnia 2014 r. Prezes URE zatwierdził „Taryfę nr 3 dla usług dystrybucji paliwa gazowego i usługi regazyfikacji skroplonego gazu ziemnego”, która obowiązywała w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2015 r. Średnie stawki opłat za usługę dystrybucji wzrosły o 3% w porównaniu do taryfy obowiązującej w 2014 r.
W dniu 16 grudnia 2015 r. Prezes URE zatwierdził zmianę Taryfy nr 3 i przedłużył okres jej obowiązywania do dnia 30 czerwca 2016 r.
W dniu 16 lutego 2015 r. Prezes URE zatwierdził nową „Instrukcję Ruchu i Eksploatacji Sieci Dystrybucyjnej”, która obowiązuje od 1 marca 2015 r. W zakresie szczegółowych postanowień IRiESD doprecyzowane zostały m.in. zasady współpracy z operatorami innych systemów dystrybucyjnych, szczegółowo uregulowano zasady zarządzania ograniczeniami systemowymi w przypadku niezgodności odbioru lub dostaw paliwa gazowego z prognozami transportowymi operatorów systemów dystrybucyjnych.
PSG konsekwentnie stara się ograniczać pojawiające się dla niej zagrożenia, niwelować generowane przez nie ryzyka i ich negatywne skutki. Do najważniejszych zidentyfikowanych ryzyk należą:
W Polsce nie jest publikowana polityka taryfowa dla przedsiębiorstw zajmujących się dystrybucją gazu ziemnego, zawierająca szczegółowe zasady oraz metodykę wyznaczania akceptowanego przez regulatora poziomu przychodu regulowanego. Stosowana jest krótkoterminowa praktyka taryfowania oparta na corocznych negocjacjach z Prezesem URE. W 2015 r. PSG wystąpiła do Prezesa URE z opracowaną propozycją „Wieloletniej strategii w zakresie regulacji i taryf w PSG na lata 2016-2018”. W związku z brakiem ostatecznych rozwiązań i regulacji dotyczących tzw. socjalizacji kosztów terminalu LNG, końcowe uzgodnienia z URE w zakresie przedmiotowego opracowania zostały przesunięte na 2016 r.
Ustalając taryfy, Prezes URE ogranicza wzrost przychodu regulowanego (wskazując na względy społeczne), będącego podstawą kalkulacji stawek opłat za usługę dystrybucji paliw gazowych. Powoduje to wydłużenie okresu, w którym PSG może uzyskać w zatwierdzanej taryfie pełny, należny zwrot z zaangażowanego w działalność kapitału.
Znaczący odbiorcy, w warunkach nasilającej się konkurencji w sektorze, uzasadniają chęć przełączenia do sieci przesyłowej OGP Gaz-System SA argumentem obniżenia kosztów. Może to skutkować dla PSG utratą części wolumenu dystrybuowanego gazu, a więc także przychodów z tytułu sprzedaży usług dystrybucyjnych i w konsekwencji konieczność skompensowania nadwyżki niepokrytych kosztów nad przychodami, np. poprzez podwyższenie stawek taryfowych.
PSG coraz częściej spotyka się z wygórowanymi roszczeniami finansowymi właścicieli terenów, na których dawniej zlokalizowano sieć gazową. Służebność przesyłu stanowi podstawowy sposób ustalenia zakresu korzystania z cudzej nieruchomości przez przedsiębiorstwo przesyłowe, za co właścicielowi przysługuje odpowiednie wynagrodzenie. Ponadto właściciele terenów występują z roszczeniami o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Roszczenia te generują dodatkowe, często wysokie koszty i mogą negatywnie wpłynąć na wyniki finansowe segmentu.
Sieć dystrybucyjna PSG połączona jest z systemem przesyłowym OGP Gaz-System SA i głównie z niego zasilana. Ograniczenia parametrów przepustowości i ciśnień dostaw paliwa gazowego w systemie przesyłowym utrudniają lub niekiedy uniemożliwiają dalszy rozwój systemu gazowego na znacznym obszarze działania spółki.
Silna pozycja konkurencyjna substytucyjnych nośników energii w niektórych regionach działalności PSG (węgiel, drewno) stanowi barierę wzrostu zapotrzebowania na gaz ziemny jako paliwo.
Utrzymujące się niskie ceny węgla kamiennego, węglowodorów (oleje opałowe, oleje grzewcze) oraz innych nośników energii wykorzystywanych na cele komunalne nie zachęcają, szczególnie odbiorców indywidualnych, do ich zmiany na ekologiczne paliwo gazowe. Dla zwiększenia przychodów ze sprzedaży usług dystrybucyjnych wsparciem w tej sytuacji jest realizacja przez jednostki administracyjne programów ograniczania niskiej emisji poprzez stosowanie systemów wsparcia finansowego dla zmian urządzeń grzewczych. W grupie odbiorców instytucjonalnych zmiana paliwa odbywa się w oparciu o rachunek ekonomiczny uwzględniający ograniczenie kosztów osobowych.
Do głównych przyczyn tego zjawiska należy zaliczyć zwiększenie efektywności energetycznej budynków, ograniczenie wykorzystania indywidualnych pieców gazowych do podgrzewania wody oraz migracje ludności.
Poprawiająca się konkurencyjność cenowa gazu ziemnego może przełożyć się na wzrost jego wykorzystania do wytwarzania energii elektrycznej, a tym samym zwiększenie wolumenu dystrybuowanego paliwa i wyższe przychody z podstawowej działalności PSG. W przypadku gwałtownego pojawienia się popytu na paliwo gazowe mogą pojawić się ograniczenia w sieci dystrybucyjnej uniemożliwiające realizację dostawy. Ich zniwelowanie wymagać może rozbudowy punktów wyjścia z systemu dystrybucyjnego oraz/lub realizacji nowych inwestycji liniowych.
Prawdopodobieństwo materializacji ryzyka
Istotność ryzyka
