Obrót i magazynowanie

W 2011 roku sprzedaż gazu ziemnego osiągnęła poziom 14,4 mld m³. Gaz ten trafił do 6,6 miliona klientów PGNiG zarówno indywidualnych, jak i przemysłowych, a blisko 4 tysiące osób w Grupie PGNiG pracowało nad bezpieczeństwem i ciągłością tych dostaw.

Najważniejsze wydarzenia 2011 roku

Uruchomienie dostaw przez nowe połączenia międzysystemowe z Czechami w Cieszynie, zwiększenie przepustowości dwukierunkowego połączenia z Niemcami w Lasowie, uruchomienie przesyłu zwrotnego na gazociągu jamalskim, tzw. wirtualny rewers;
Wszczęcie postępowania przeciwko Gazprom i Gazprom Export przed Sądem Arbitrażowym w Sztokholmie;
Nowelizacja ustawy o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym, wprowadzająca możliwość utrzymywania zapasów obowiązkowych poza Polską oraz zwalniająca z obowiązku magazynowania gazu przedsiębiorstwa, jeżeli liczba ich odbiorców nie jest większa niż 100 tys., a przywóz gazu ziemnego w roku kalendarzowym nie przekracza 100 mln m³.

W ramach segmentu Obrót i Magazynowanie realizowana jest sprzedaż gazu ziemnego importowanego oraz wydobywanego ze złóż krajowych. Zakup gazu ziemnego z importu odbywa się głównie z kierunku wschodniego (65% zapotrzebowania), zarazem systematycznie powiększane są wolumeny sprowadzane z kierunku zachodniego i południowego (ok. 11%). Sprzedaż gazu realizowana jest za pośrednictwem dwóch sieci: dystrybucyjnej oraz przesyłowej i podlega regulacji przez Urząd Regulacji Energetyki. Segment wykorzystuje na swoje potrzeby trzy podziemne magazyny gazu, zlokalizowane w Husowie, Mogilnie oraz w Wierzchowicach.

Wynik finansowy w 2011 roku

Segment Obrót i Magazynowanie odnotował spadek zysku operacyjnego o 999,3 mln zł w relacji do 2010 roku i zakończył rok 2011 stratą operacyjną w wysokości −183,8 mln zł. Osłabienie kondycji finansowej segmentu spowodowane zostało znacznym spadkiem rentowności sprzedaży gazu wysokometanowego, na co decydujący wpływ miał wzrost jednostkowych kosztów zakupu gazu z importu o 24% spowodowany wzrostem notowań cen ropy naftowej na rynkach światowych. Wzrost kosztów byłby znacznie wyższy, gdyby nie uzyskane w grudniu 2011 roku rabaty w ramach kontraktów importowych oraz zwiększenie w IV kwartale dostaw gazu z kierunku zachodniego. Rentowność sprzedaży gazu wysokometanowego spadła, pomimo że średnie ceny i stawki opłat sprzedaży gazu były o 5,7% wyższe niż w 2010 roku. Korzyści płynące z wprowadzenia nowej taryfy w lipcu 2011 roku zostały całkowicie zniwelowane gwałtownym osłabieniem złotówki, w efekcie czego rentowność sprzedaży gazu wysokometanowego spadła poniżej progu opłacalności.

Polityka taryfowa

Działalność w zakresie obrotu paliwami gazowymi podlega regulacji prowadzonej przez Prezesa URE. Regulacja ta polega na zatwierdzaniu taryf paliw gazowych, w tym cen paliwa gazowego i stawek opłat w nich zawartych, oraz kontrolowaniu ich stosowania pod względem zgodności z zasadami określonymi w ustawie Prawo energetyczne, w tym na analizowaniu i weryfikowaniu kosztów przyjmowanych przez przedsiębiorstwa energetyczne jako uzasadnione do kalkulacji cen i stawek opłat w taryfach oraz na szeroko pojętej kontroli przedsiębiorstw energetycznych. Wysokość cen i stawek opłat zawartych w taryfach ma decydujący wpływ na wyniki finansowe Spółki. Metodologia kształtowania taryf określa ceny i stawki opłat na podstawie prognozowanych kosztów oraz planowanych wielkości sprzedaży gazu ziemnego, przy czym uwzględniane są koszty pozyskania gazu ze wszystkich kierunków dostaw paliw gazowych – zarówno z importu, jak i z wydobycia krajowego.

Dostarczanie paliwa gazowego realizowane jest do odbiorców przyłączonych do sieci przesyłowej i do sieci dystrybucyjnej, w ramach umów kompleksowych, które rozliczane są w oparciu o Taryfę, która zawiera:

ceny paliwa gazowego, stawki opłat abonamentowych oraz stawki opłat sieciowych stosowane do rozliczeń z odbiorcami pobierającymi paliwa gazowe z sieci przesyłowej;
ceny paliwa gazowego, stawki opłat abonamentowych oraz stawki opłat sieciowych stosowane do rozliczeń z odbiorcami pobierającymi paliwa gazowe z sieci dystrybucyjnych;
sposób ustalania bonifikat za niedotrzymanie parametrów jakościowych paliw gazowych, standardów jakościowych obsługi odbiorców oraz ustalania opłaty za przekroczenie mocy umownej.

W 2011 roku poziom taryfy dla paliw gazowych przedstawiał się następująco (ceny dla gazu wysokometanowego – typ E):

od 1 stycznia 2011 roku do 14 lipca 2011 roku cena za paliwo gazowe wynosiła 982,70 zł za 1000 m³, co oznaczało spadek w stosunku do poprzednio obowiązującej taryfy o 3,2%,
od 15 lipca 2011 roku do 30 marca 2012 roku cena za paliwo gazowe wynosiła 1107,3 zł za 1000 m³, co oznacza wzrost w stosunku do taryfy obowiązującej w pierwszym półroczu o 12,7%.
Od 31 marca 2012 roku cena za paliwo gazowe wynosi 1294,2 zł za 1000 m³, co oznacza wzrost w stosunku do poprzednio obowiązującej taryfy o 16,9%.